Over vertrouwen gesproken.....achterop de brommer

Ik heb in mijn puberjaren nooit brommer gereden, dat was in mijn vriendenkring ‘not done’. In Griekenland vorig jaar durfde ik het niet aan om zonder ervaring met dochterlief achterop rond te crossen langs de diepe afgronden. En daar baalde ik van.
In Vietnam zit alles en iedereen op een brommer, dat had ik al gelezen. Dus leek het mij wel een goed idee om te oefenen onder toezicht met een heuse Puch. Dat ging eigenlijk best wel goed, ook al kwam er een auto om de hoek en wist ik nog niet hoe Ik moest remmen. 

Maar hier op een brommer is als spelen met je leven.....en misschien in Nederland ook wel.....Dus ga je hier met een gids op de brommer en laat je je rijden.

Om half 11 stond onze gids Twan klaar met drie motorbikes en jongemannen. Enigszins verdwaasd verscheen ik nadat ik me had verslapen en nog net twee potjes yoghurt van de ontbijttafel had ontfutseld en naar binnen gewerkt. En geen koffie. Das voor mij een heel slecht begin, zeker in land met een bijzondere koffiecultuur. Twan verzorgde onze ‘ gay tour on motorbike’ , samen met nog twee alleraardigste jongemannen. Geen probleem dus dat je bijna vastgeplakt zit tegen een jongeman die net zo oud is als je eigen zoon. Achterop met helm op slingerend door Hanoi. Niet achterom kijken en soms gewoon je ogen dichtdoen en maar vertrouwen in volle overgave op die jongeman die vast heel goed brommer kan rijden. 

Na eindelijk een koffiestop trok ik een beetje bij en genoot achterop van alles om me heen. Wat kun je allemaal niet op een brommer vervoeren, hoeveel kratten kun je vervoeren- ik heb er zowaar 8 geteld- en hoeveel brommers kunnen er naast elkaar rijden, tussen auto’s door.

In de warmte bedekken veel mannen en vrouwen zich al toerend en toeterend op de brommer. Met mondkapjes en lange jassen, regenjassen, broeken, mutsen, hoeden om zo wit mogelijk te blijven. Dat is het ideaal hier. Bizar in die warmte. 

Onze gids en jongemannen leidden ons door Hanoi. Tempels, foodmarket en zelfs het privé optrekje gezien van onze gids. Er was weinig gay aan deze toer, behalve dan dat ik de enige vrouw was. Wel kleinschalig en persoonlijk. 

Peter wordt onderweg bewonderd. Omdat hij zo groot is. Spontaan willen mensen met hem op de foto of beginnen ze te lachen. Zeker als ze naar zijn voeten kijken (maat 46) . Maar wat me vooral opvalt is dat de mensen aardig zijn, vriendelijk en je een glimlach gunnen. En ze zingen hier ter ontspanning. Hoe heerlijk, gewoon karaoke op de markt, niet omdat het mooi moet klinken maar omdat het ontspant. 

Het verkeer is intimiderend. Geen regels geen stoplichten. Verbazend dat t werkt, geen regels. Je steekt gewoon over, loopt rustig en stop nooit. Gewoon doorlopen en alles rijdt om je heen. Ik prijs me stiekem wel gelukkig met twee grote mannen die naast me lopen en het verkeer kunnen stoppen. Gewoon een kwestie van vertrouwen dus.