It’s magic

We varen langs magische rotseilanden, maar liefst 200000 zijn er in dit gebied, vertelt Tom. En we gaan ruim twee uur kajakken tussen de rotsen door. Een pittig tochtje aldus onze host.  Ik denk hoezo twee uur kajakken in de hitte. Vind iedereen dat een goed plan? We zitten toch op een boot? We varen toch met de boot? Dat vind ik nu juist het leukst. 
Laten gaan Marjolijn, te warm en bovendien vind je kajakken best leuk. Is gewoon weerstand vanwege je ‘dont tell me what to do’ syndroom. 

Hein besluit mee te gaan en wel bij mij voor in de boot, mag zich nog niet teveel inspannen. En ik moet me natuurlijk laten gelden. ‘No problem’ of te wel ik kan goed sturen dus laat mij maar. Ieder z’n momentje. Ik ben blij dat Hein met het uur opknapt er er weer helemaal is. 
Het is prachtig en vooral windstil en heel heet. Volgens Peter lijk ik op Joan Collins met hoed op en zonnebril. Ik weet zeker dat Joan Collins niet in 36 graden in volle zon gaat kajakken, zeg ik tegen mezelf. Zo’n hoed draag ik overigens alleen maar als het echt nodig is. Nu dus. 
We blijven een beetje achteraan hangen. Gaat wat langzamer onze boot. Heeft zijn voordeel want voorin het peleton hoor ik Danmark en America gezellig kletsen. Het galmt lekker op het water dus hoor je mijlenver nog het gebabbel. 

Na anderhalf uur doemt een strandje op. En een heus gedekte tafel staat daar klaar. En een barbecue. Het lijkt wel expeditie Robinson. We hebben die -hoe heet ie ook alweer- test gewonnen en mogen nu extravagant eten aan een prachtig gedekte tafel.
Het is het lekkerste eten op de mooiste plek ooit. De gesprekken worden wat persoonlijker. Zo blijkt America geadopteerd te zijn en heeft net haar vader ontmoet. Dr. Phil wordt wakker en vraagt door, zoals hij dat als geen ander kan. En een bijzonder verhaal. Hij was een fire fighter vertelt ze. En daar slaat Danmark op aan.” Excuse me, I change the subject, but I always wanted to be a firefighter”. En hij neemt het gesprek over. Ik kijk Peter aan. Beter dan dit gaat het niet worden. 

Later op de middag slaat het weer om. We varen en zien donkere luchten. Prachtige luchten. Mistig. Elke minuut verandert het licht en daarmee het decor van alle rotsen. Achterelkaar geplakt. Zo surrealistisch en zo waanzinnig mooi. Het is magisch. 
Zelfs Danmark en America zijn enigszins sprakeloos.