Short people en dengue

Hein is ziek en wordt zieker. Niets helpt. Medicijnen, antibiotica. Hij voelt zich hondsberoerd. Peter blijft bij hem en ik pak de fiets en ga naar het strand. Ja een fiets. Want ze zitten hier op een motorbike of op een fiets. Heel bijzonder, mijn fiets is zo klein dat ik met mijn voeten bij de grond kan. Alles is hier fijn klein en eindelijk kijk ik in gezichten. Ik ben gewend om tegen borstkassen en ruggen aan te kijken. Of ik ruik de geur van oksels als ik op okselhoogte in een bus of trein opgepropt sta. Zo werd ik ooit op een dansfeestje de vloer opgetrokken door een alleraardigste onbekende meneer met een wollen trui van zo’n 1.90 lang schat ik in. Het was warm en hij pakte me stevig vast en zwierde me rond. Ik kreeg het redelijk benauwd met mijn neus in een wollen trui op okselhoogte. 
Zo dus als je zoals ik klein bent en met 1.63 vaak net niet met je voeten bij de grond kunt. Of het aanrecht te hoog is. Of de autostoel helemaal naar voren moet schuiven. Voor alle kleine mensen, Vietnam is het walhalla. Zelfs de stoeltjes bij terrassen zijn kinderstoeltjes. Dat scheelt een hoop ruimte. 

Dus op de kinderfiets naar het strand. Beetje onrustig om Hein en tegelijk ook een gevoel van vrijheid, zo in mijn eentje op een fiets in Vietnam.
Ik toer rond op zoek naar een bank. Geen bank te bekennen en ik heb nog maar 100.000 dong. Dat klinkt alsof ik rijk ben, maar 100.000 dong is maar 4 euro. Alles gaat hier in miljoenen of duizenden. 
Eindelijk een bank, hokje in en het water loopt al in straaltjes over mijn rug. Bank accepteert credit card niet. 
Dus moet ik met een budget van 100.000 rondkomen inclusief bedje en fietsenstalling. Overigens die meneer van de fietsenstalling wil wel met me op de foto. Eindelijk wat aandacht. Ik stuur m wel naar de tandarts voordat er gezoend wordt. Man man man.

De jongens gaan toch weer naar het ziekenhuis terug. Hein voelt zich zo beroerd. En ik kan niet veel meer doen dan wachten bij Hoi An Beach met e-reader en inmiddels nog maar 50.000 dong. 
Heen en weer lopend van bedje naar terras vanwege internet om in contact te blijven met Peter. Hein heeft dengue blijkt.  Een tropische infectieziekte door insecten overgebracht. Knokkelkoorts heet t. En is uitgedroogd, moet aan infuus. Is ziek maar komt snel goed, zegt de dokter van International Department. Er gaan twee zakken in en hij blijft in het ziekenhuis.
Inmiddels heeft onze nieuwe vriend – die we ontmoetten met de Hanoi motorbike gay tour-  zich gemeld. Is ook in Hoi An en komt met me een biertje drinken op het strand. Das zo leuk van rondreizen, iedereen doet dezelfde dingen, weliswaar in een ander tempo of volgorde, maar de kans is groot dat je paden elkaar weer kruisen. Zo ook met Nelson uit Lissabon. Gelukkig betaalt hij mijn biertje. 

Ik fiets terug. Hein ligt nog uren aan het infuus. Ik besluit wat te doen. Ik pak gewoon een taxi, richting ziekenhuis, eet wat in de buurt en ga dan naar Hein en Peter.
Taxi zet met af, dichtbij  het ziekenhuis bij een geldautomaat.  Want ik moest nog wel geld halen. Ik reken af. De taxi chauffeur zegt dat ik rechtsaf moet gaan voor eettentjes. Dus niet . Ik weet inmiddels dat ze maar wat roepen. Ik volg mijn intuïtie ga links en kom bij het centrum terecht. Heerlijke taco’s met een Saigon biertje met uitzicht op het straatleven. Ben even klaar met de noodles en shrimps en de lunch was karig.  Ik ben klaar en haal even een take away coffee en ik denk wat gaat het makkelijk zo en vind de weg naar het ziekenhuis gemakkelijk terug. 
Sta ik daar en niets doet me denken aan de vorige keer. Dit is een andere plek. Loop naar binnen, vrouw met een kapje loopt mee. Ik vraag in steenkolen Engels met korte steekwoorden “International Department”? Ik denk dit is een andere ingang en ik ben aan de andere kant van het ziekenhuis. Ze leidt me door gangen , een deur door en wijst naar buiten die kant op.  Zie je wel denk ik, andere ingang zelfde ziekenhuis. Maar na 10 minuten lopen in een net te rustige buurt denk ik dit klopt niet. 
Hand omhoog. Hop taxi. Verstaat me niet. “ Hospital ???”  Maak beweging alsof ik ziek ben.  En dan gelukkig komt de I Phone tevoorschijn met een vertaalprogramma en de taxi  brengt met naar het ziekenhuis. Overigens wel een kwartier rijden. 

Mijn hoofd maalt al de hele dag. Ik ben onrustig. Wat gaat er gebeuren?  Hoe gaat het met Hein verder? Gaan we weg zoals gepland ? Morgen vliegen naar Hanoi?  En de boottocht drie dagen? Wat als Peter en Hein niet meegaan? 
Ik loop door de gang en word weer rustig. Want wat er ook gebeurt,  ik red me wel. En ik voel dat ik daarop kan vertrouwen. Ik moet alleen wel cash meenemen.