Good morning Vietnam goodbye Vietnam

De laatste dag en de laatste avond in Hanoi. Wat een stad, druk maar aangenaam vertoeven. Zoveel te zien. Mensen komen en gaan. Het gaat maar door. Geen idee waar die mensen allemaal naar toe gaan. Van A naar B waar dat ook moge zijn. Fascinerend. En of het nou regent, onweert, snikheet is, ’s avonds of overdag: altijd is het druk en iedereen rijdt heen en weer, loopt heen en weer, fietst heen en weer. 

Toen we gisteravond hier aankwamen hebben we gegeten met uitzicht op het plein en het meer. En plots binnen tien minuten tijd begint het te regenen en te onweren. Iedereen schuilt en kleine vrouwtjes verkopen plastic capes alsof het broodjes zijn. Uit het niets duiken ze op. Klam van zweet in het plastic gehuld lopen we terug naar ons hotel. 
Het regent zo hard, het stroomt onder onze voeten, we lopen tot onze enkels in het water. En de Vietnamezen gooien een plastic zak over hun marktwaar, schuilen of blijven zitten waar ze zitten. Geen enkele drang om iets te doen behalve wachten. Lijken zich niet druk te maken. Wij wel. En dat is precies het verschil.

De volgende morgen is alles weer droog en is het weer snikheet. Dus we doen rustig aan deze laatste dag. We drinken koffie in de airco en jokeren. Ik begin er aan te wennen zo’n ritme. Zelfs aan het jokeren. Niets hoeft en vooral geen ambities hebben in de hitte in deze stad. 
Massage lijkt ons een goed plan. Ze zijn van slag in de massagesalon, drie tegelijk en dan ook van die grote mannen. De dames giechelen. We liggen op banken met gordijnen ertussen en de dames kletsen erop los terwijl we worden gekneed. Die massagedame van Peter flirt en giechelt  “You are so tall”.  Peter maakt korte metten met haar. You talk too much , zegt hij op charmante toon.
Ik hoor steeds op een meter afstand het trillen van een I Phone, niet die van mij, maar maakt me wel onrustig. Laten gaan Marjolijn, geef je over aan de ginger aroma therapy massage. En ik moet toegeven de dame die mij masseert verstaat haar vak. 
Op de achtergrond klinkt een ‘niets-aan-de-hand’ muziekje. Overal in hotels, restaurants, op de boot. Soort Richard Kleiderman muziekje, covers van bekende nummers. Maar dat heb je dan pas door als het nummer bijna voorbij is. Thema Titanic is volgens mij een tophit in het genre van de ‘niets-aan-de-hand’ muziek. 
Manicure, nagels lakken. Ik ga voor het hele pakket. Het zit er niet strak op die nagellak, maar ze deed wel haar best en natuurlijk krijgt een tip.
Peter’s dame blijkt achteraf beledigd als Peter haar afwijst. “ Now we are alone…. I am sad now…”. 

We slenteren naar het meer en bij het water is het redelijk vertoeven en we klinken met een Hanoi biertje. Jokeren, laatste potje. En gewonnen! Laatste maaltijd samen, laatste ijskoffie op onze favoriete hoekje met uitzicht op alle mensen kris-kras bewegend door elkaar. En als klap op de vuurpijl, de laatste keer onweer. 

We nemen afscheid. Ik vlieg vroeg weg als de jongens nog slapen. Zij gaan ’s middags weg uit Vietnam. Samen gekomen en samen weer weg uit Vietnam. Dan is t rond. Dit is onze reis samen. Wat een ervaring. Zij gaan weer verder en ik ook. Ik ga ze missen. Good morning Vietnam……. Goodbye Vietnam.