Vertrekken en loslaten

 Dag 1 

Ik werd wakker de dag van vertrek door een appje van de jongens die al waren gearriveerd in Hanoi. Met de jongens doel ik eigenlijk op mannen van middelbare leeftijd die al dertig jaar vrienden voor het leven zijn. Peter en Hein, de jongens dus, met wie ik ga rondreizen in Vietnam. 

Een luxe natuurlijk voor een vrouw om maar liefs met twee mannen op stap te mogen gaan. En dat altijd opzien baart. De jongens zaten al aan de koffie aan de overkant van het hotel in Vietnamese sferen, terwijl ik nog in enigszins chaotische onrustige gemoedsstemming mijn rugzak inpakte.

In de grote blauwe mercedes - zo’n oldtimer die heel bijzonder is naar t schijnt maar die ik nog niet kan waarderen op bijzonderheid wegens gebrek aan algemene ontwikkeling op dit gebied- bracht mijn prive chauffeur en kersverse lief mij weg. En na een wijntje en lunch voelde ik mij zo'n figurant in het programma ”Hello Goodbye” toen ik een traantje wegpinkte en allleen door de gate ging.

En nu ben ik aan te wennen aan het idee dat ik binnen een paar uur de jongens zie na een hoop gedraai op mijn stoel en drie films verder. En een bijzonder gesprek in het gangpad met een jonge Indiër over de zin van het leven en de kunst van loslaten. Het reizen is begonnen en ik kom los van het dagelijkse normale leven. 

Eerst naar Bangkok en dan naar Hanoi. De landing Bangkok is ingezet. Drieëntwintig jaar geleden landde ik met mijn kersverse exgenoot in Thailand en wat me toen raakte was de lichtval en de geur. En dat is vooral waarom ik wist dat ik ooit weer terug wilde naar Azië.